"Medarı Maişet Motoru" Sait Faik'in İlk Romanı.

   Sait Faik 1940-41 yıllarında bu romanı tefrika eder. Zinde kuvvetler sakıncalı bulur, basacak yayıncı bulunamaz. Anacığı kendi parasıyla bastırır, piyasaya sürülmeden toplatılır. 1952'de sansürlü, kısaltılmış hali ve başka bir isimle (Birtakım İnsanlar) ancak yayımlanabilir.  

   Adada yaşayan birtakım insanların romanı. İlk olarak yeniyetmeliğimde okumuş, içimi baymıştı. Sonra değiştim (iyi mi oldu kötü mü bilemiyorum) yine okudum yine sıkıldım (pek kasavet basmıştı). Yine okudum, bu kez iyi geldi. Elbette ki yazarımızın kısa öyküleri gibi içinizde ani duygular uyandırmıyor (kısa öykü zor, roman kolay) ancak kimi satırlar var ki içinizde bilmediğiniz yerlere dokunuyor. Zannediyorum ki yazarımızın resmettiği İstanbul'un son devirlerini görme şansım oldu. O yüzden tüm roman boyunca sağlam bir nostalji duygusuyla hemhal olduğumdan objektif değerlendirme yapmam çok zor (İçses "-Bre gafil! sen kim oluyorsun da SFA'ı değerlendirebiliyorsun"). Ne diyeyim: (şimdi kim hatırlamıyorum ama gayet popüler ve başarılı bir yazar demişti "-Kalem başına oturmadan muhakkak Sait Faik açar okurum.") ben de azıcık kelimenin ruhumda yarattığı etkileri görmek için okuyorum üstadı. Ara sıra sizlere de öneririm.

"İnsanın en fenasında bir iyi tarafın bulunduğunu biliyoruz. Biz o iyi tarafı bulmaya, ondan istifade etmeye mahkûmuz, mecburuz."