Edouard Roditi, ilginç bir adam. Amerikalı ama Paris doğumlu, Kadiz ölümlü. Babası memleketimizin sefaradlarından. İnce Memed'in çevirisini o yapmış. İyi eğitimli, entellektüel, hayli eserleri var.
120 sayfalık, 16 öykülük bu kitabı nereden önerildiğini hatırlamıyorum ama ya Engin Ergönültaş ya da Vedat Özdemiroğlu yazılarından birindeydi. Piyasada yok, nadir kitaplar satan bir siteden iyi durumda bir edisyonunu aldık, oturduk başına.
Bir kere öykülerdeki betimlemeler, tasvirler (aslında bu iki kelime birbirinin aynı, sadece laf kalabalığı yapıyorum) mükemmel. İhsan Oktay Anar'ın kitaplarındaki İstanbul canlandırmalarına pek benziyor (kronolojik yaklaşımda tam tersi). Lâkin öykülerin hem tahkir edici bir yönü var (bilmem Osmanlı'yı tahkirden tahrik olur muyum?) hem de omurgası yok. Şöyle anlatmaya çalışayım: öyküyü gözünüzde canlandırabiliyorsunuz ama bittiği zaman bunu niye canlandırdığınıza anlam veremiyorsunuz. Bir yere bağlanmıyor, içinizde bir duygu uyandırmıyor, sorular sordurmuyor. Belki de sadece havsalanızda bir resim oluşturmak için yazılan öyküler bunlar. Orası benim irfanımı aşar! Sadece meraklılarına öneririm...
Aslında ismi biraz ipucu verdi bana, “vitaminini, besin değerini boşver, yerkenki tadına bak” gibisinden sanki:))
YanıtlaSilTam olarak demek istediğimi ifade etmişsiniz:)
Sil