PKD (Philip Kindred Dick'ten artık böyle bahsedilecektir!) kafası başka bir şey. Kimi zaman paranoyanın, kimi zaman şizofreninin yakınlarında dolaşıyor ama gerçeklik kaygısı çok güzel işlerde kendini gösteriyor.
Hâl böyleyken Albemut Özgür Radyosuna kayıtsız kalmak olacak şey değildir. O zaman ne yapıyoruz. Okuyup bitirmeye çalışıyoruz. Kendi adıma bitirmeye çalıştım çünkü PKD baş role adıyla sanıyla kendini koyduğu bu romanı (aslında otobiyografi mi demeli? ükroni mi demeli? anakronizm mi demeli? ne demeli bilemedim!) iflah olmaz derecede paranoyak bir metin. İlk yayımlandığı 1976'da ABD başkanı Cerıldford olmasına karşın romanda adı geçen Ferris Freemont'un Nixon mu yoksa McCarthy mi olduğunu çözemedim (Niksın 74'de istifa ettirildi. Kim bilir belki de o dönem yazılıyordu bu metin). Hep gözaltındalık hissi, takip edilmişlik hissi bünyeye yabancı değil (hakim karşısında sanık olmuşluğumuz da vardır (şükür ki adli değil siyasi davalardan)). Ama böyle bir paranoyaklık hissetmedim.
Bay Dik ölmeden altı yıl önce yazdığı bu kitapta hafiften hidayete ermeye başlamış gibi hissettiriyor tüm o melankolik, klostrofobik satırları teolojik bir finale zarifçe bağlarken. Okuması gayret gerektiren bir 370 sayfalık bir metin (nasıl adlandıracağımı bilemediğimi arz etmiştim yukarıda). Ama daha önce bir beatnik metin okuduysanız çıtır çerez gibi bitecektir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder