Öncelikle günümüzdeki savaş stratejisiyle ilgili küçük bir bilgi vereyim :
Çıkarma gemileri ile bir yere çıkarma yapmak artık büyük konvansiyonel silahların nakli haricinde kullanılmamaktadır. (bütün yumurtaları tek sepete toplamamak ve havacılığın gelişmesi)
Havadan indirme imkanınız varsa deniz çıkarması yapmak, ayaklarla yemek yemeye çalışmak gibidir. İndirmenin sonsuz çeşitliliği olmasına rağmen çıkarma yapılabilecek plajlar kolaylıkla tahmin edilebilir. Düşman hattı gerisine indirme yapabilir, çıkarma yapamazsınız.
Malumatfuruşluk yeter.
Groundhog Day döngüsüne yapışmış tomkruuz, Robocop yahut Ripley vs Alien benzeri kıyafetler giyerek, Matrix'teki sentinılların yahut Starship Troopers'daki böcüklerin savunduğu Normandiya sahiline havadan indirme harekatına katılır, yeraltındaki düşman liderini (bu da bu filme gönderme olmasın) bu sonsuz döngüde bertaraf etmeye çalışır. İlk yarısı biraz yavaş akan filmimiz, döngü bölümlerinde bazı izleyiciye "ya sabır" çektirse de ikinci bölümde artan tempo ve aksiyon, gecenin geç saatinde uykunun açılmasına neden olmaktadır. Tomkruuz bu kez "dünyayı kurtarabilecek tek adam"lıktan, "dünyayı gönülsüzce kurtarabilecek tek adam"lığa terfi etmiş. Amerika'daki gösterim tarihinin "Normandiya Çıkarması"nın yıldönümü olması ise, nasıl endüstriyel bir mamul olduğunu gösterir küçücük bir ipucudur.
Görsel efektlerin, çekimlerin, oyunculukların süpersonik olduğu, senaryonun ve fikirlerin bir düzine filmden araklandığı, izlemenin kafa boşaltmak için birebir geldiği, endüstriyel bir yapımdır. Destrodoyu güzelce tatmin edersiniz (durmadan ölen ve öldüren birileri var çünkü), üç buut (eskiden öyle derlerdi değil mi ?) efektlerine "ohannesburger" çekersiniz, izledikten sonra da bendeniz gibi süratle unutmaya başlarsınız.
Film bitince sizde bir değişiklik olur mu ? Bende olmadı. Hiç üzerinde düşündüm mü ? Hayır. Demek ki neymiş : ben bilimkurgunun izleyiciyi/okuru moron yerine koymayanını severim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder