Klasikleri, klasik yapan nitelik herhalde: aradan çok uzun yıllar geçse de yazılanların bugünü ucundan kıyısından da olsa yakalaması. Rus klasiklerinde (özellikle Bay Fyodor'un yazdıklarında okur her zaman kendi hallerinden bir parça bulabilir) bu tadı her zaman alıyorum.
Bay Gogol'un öykü serilerinin ikincisini oluşturan St.Petersburg öykülerini de işte bu hal içinde okudum. Altı öyküyü (Neva Bulvarı, Burun, Portre, Palto, Bir Delinin Anı Defteri ve Fayton) barındıran ve şükela bir tercümeyle okurların dimağını şenlendiren bu kitap İş Bankası Yayınlarından basılmış (223 Sayfa).
Neva Bulvarı adlı ilk öykü sanki şehri tanıtan bir girizgah niteliğinde. Portre adlı öykü ise kitabın tamamından ayrı olarak adeta tekinsiz bir Edgar Allan Poe metnidir (neydi o "ateş saçan gözler"). Kalan öyküler ise hem zamanın sistemine hem de zamansız insan karakterine çekilen müstehzi gülümsemelerdir. Günlük hayhuy, isteklerimizin anlamsızlığı, karşı konulamayan kader ve daha neler.
Sonraki kuşakların edebiyatını oldukça etkilemiş, laf kalabalığı yapmayan bir yazar Gogol. Birçok önemli isim onun "Palto"sundan çıkmış. Kayıtsız kalmak edebiyat sevenler için imkansız.
Ortak birşey aradım buraya kadar geldim:)
YanıtlaSilBunu okumuşum:)
Eh bu da o kadar matbuat içinde bir şeydir;)
Sil