"Arkadaş ! bu nasıl bir Şebnem'miş."
Kitabı bitirip arkama yaslanınca, gayri ihtiyari böyle geçti içimden.
1992'de yazdığı kitabı Bayan Tunç 2005'de yeniden "zemin aynı zemin, inşa aynı inşa" mottosuyla (ne işim olur mottoyla !) ilkesiyle yazmış. Niye böyle yaptığını da kitabın sonunda bir güzel açıklamış. Üzerinde ahkam kesecek derinliğim olmadığından "olur öyle" diyerek kapattım kitabı.
Ankara-İstanbul Mavi Treni, 1990'lı yıllar (yemekli vagonda rakı servisi var (şimdi ne uzak geliyor o günler), gazete bayiilerinde poşet içinde playmen, playboy, erkekçe dergileri, bazı özel televizyon kanallarında geceyarısından sonra "tutti frutti"ler falan (adeta İsveç'mişiz yahu)). Uyduruk erkek dergilerinin pek latif bir kapak kızının görüntüsü, birbirini tanımayan üç insan. Bünyamin, Ersin, Selda.
Çok küçüklüğüm sirkeci-bakırköy banliyö hattında geçtiğinden Bünyamin'i, babasını küçüklüğümde gördüğüm için Ersin'i, iş yaşantımın büyük kısmında da üniforma giydiğimden Selda'yı tanıyorum. Küçük şehirleri pek gezdim. Büyüklerinde de hayli ömür tükettik/tüketiyoruz. Velhasıl; anlatılanlar hep aşina.
Bundan mıdır, Bayan Tunç'un akıcı üslubundan mıdır bilmem kitap çabucak bitiverdi.
Hayata bodoslama dalan bir Şebnem, "hayat tembeli" insanların ezberini, rutinini bozar. Tren İstanbul'a ilerler. Konu budur.
Pratikte Bünyamin'in hikayesi daha bir elle tutulur olmasına karşın Ersin ve Selda'nın varoluş sorunları da bir süre sonra içine çekiyor okuru.
Bir tek akraba çeşitliliği konusunda hayli zorluk çektim. Cavidan Hala kim ? Fikriyanım nedir ? Hülya kimin kızı ? Süleyman, Ersin'in babasının adı mı ? Halıcı mı o ?.... Kafamda deli sorular. Bir ara dedim "bir soyağacı çıkarayım". Sağolsun bir ağ güncecisi yapmış. (okumagunlugum 'e de selam olsun, umarım soyağacını burada yayımlanmasını küşüm etmez)
Okuma listemde olmamasına karşın "Yeşil Peri Gecesi"ni hemen üstlere ayırdım ki, zannediyorum o kitapta da buradaki kapak kızının izini süreceğiz. Nasıl merak ediyorum bir bilseniz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder