Nereden duyduğumu, kimin söylediğini bilmiyorum ama "Bir insan ebeveynleri ölmeden büyüyemez" diye bir şey duymuştum. İlk anda özümseyememiş, "Nebçim aforizma bu böyle ?" diye içimden geçirmiştim.
Beş buçuk ayda büyüyüverdim. İlk önce babacığım, geçen hafta da anacığım göçüp gittiler. Baba Ana evimiz kapandı. Bayramlarda öpülecek el, yola çıkarken arkamızdan dökülecek su, ardımızdan edilecek dualar bitti. Sırtıma, böğrüme durmaksızın bıçaklar saplanıyor.
En yoğunlaştığım, en sevdiğim fiil olan film seyretme işine dalayım dedim, en beklediğim kitapları alıp okumaya çalıştım.
Yok, olmuyor. Ne izlediklerimden, ne okuduklarımdan zerre haz almıyorum. Bir yavanlık, bir boşluk duygusu içindeyim.
Biliyorum zamanla geçecek, biliyorum hayatın döngüsü böyle. Ama bilmek ve hissetmek çok farklı. Beyin ve kalp çok farklı.
Ananızın Babanızın gönlünü hoş tutun, giden geri gelmiyor...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder