"Minari" Korece Su Teresi.

 On yıldır ABD'de yaşayan Koreli aile, yeni bir başlangıç yapmak için redneck diyarı Arkansas'a taşınır. Burada hem ihtisas yaptığı mesleklerini yapabilecek (civciv cinsiyeti ayırt etmek) hem de yeni evlerinin çevresinde bir çiftlik yürütebileceklerdir. İşler gelişir.

   Fazlasıyla kişisel bir iş. İzledikçe ayrımsadığınız küçük küçük detayların bir senaristin aklına gelmesi mümkün değil. Yönetmen Liiayzekçung'un hayatına baktığınızda (Koreli göçmen bir ailenin oğlu, Arkansas'ta büyümüş falan), bunun öyle olduğunu kolaylıkla anlayabiliyorsunuz. Bu minvalde, yönetmenimiz fazla bir iş yapmış sayılmayabilir. Hayatının bir bölümünü izleyiciye aktar, olsun bitsin. Ama kazın ayağı öyle değil. İki saate yakın bir süre (1s55d) aksiyonsuz bir yeniden başlangıç hikayesine izleyiciyi kilitlemek ustalık gerektiriyor. 

   Pelikulamız zanaat olarak üstüne düşeni yerine getiriyor, işin içine bir miktar sanat da var (Elim sanata düşer usta/Dilim küfre, yüreğim acıya/Ölüm hep bana/Bana mı düşer usta? (Refik Durbaş'a da bir selam)). Bu (önce dört, sonra beş kişilik) ailenin, kendilerine nisbeten yabancı bir çevredeki yeni başlangıçlarında, kendi benliğinize yönelik birtakım meşazlar olduğunu düşündükçe anlıyorsunuz. İlişkilerin herşey güllük gülistanlıkken çok güzel yürümesi ama tökezlemeler oldukça ayrılıkların nerelere saplandığı, paranın mutluluk getirip getirmediği, kültürel asimilasyon insanı ne kadar asimile eder, din hayatımızın neresinde durur gibi gıllıgışlı sorular sorduruyor, kendince cevaplar veriyor. Bunu da kör gözüm parmağına diyerek yapmıyor.

   İkinci yarıdan sonra tempo birazcık düşüyor ama ben sıkılmadan izledim, güvercinim de öyle (ki fakire göre önemli bir kriterdir). Sinema filmlerini okuma kıvamına gelmiş sinefile öneririm.