"Soğuk Kazı" Birhan Keskin'den İnciler.

   Son yıllardaki favori şairlerimden Birhan Keskin'den üç kitap birarada. Üç kitap birarada deyince aklınıza kalın bir şey gelmesin sadece 63 s. (şiir kolay gelmiyor!). Şiir değerlendirmesi her açıdan öznel bir şey olduğundan, fakirin ruhuna dokunan bir iki alıntı yapacağım. Sadece son bölüm "Soğuk Kazı"yı birkaç kez okumama karşın çözemedim. Meraklısı kaçırmayacaktır zaten.

"Dünyaya tortullar tabakalar yarlar gerektir.

 İçerde çok yanmışa dışarda karlar gerektir." (S.11)

Gerektir'i kullanan birini görmek de pek hoşuma gitti.

"Mıh I

Kalbimden ayağınaydı yolum,

Gördüm, hep seni gördüm.

Kara gecede, kara uykuda yürüdüm.

Bomboştu her şey, elimde bir dünya tarağı

Gök ağlıyordu, ben zülfünü ördüm.

Kubbem yok ki benim, bir tepsinin kenarında uykum

Dönersem, aşağ'sı çok yüksek

Düşeceğim nasılsa gördüm.

Dünya beni sarmazdı sarmalamazdı döndüm.

Gök ağlıyordu, ben zülfünü ördüm." (S.34)

"Mıh II

Kalbimin günbatısı, bu buz kesiği

bendeki lal, bu bendeki mıh.

söktüm senindir, sana bağışladım

ağaran saçımı, senindir, al." (S.35)