"Androidler Elektrikli Koyunlar Düşler mi?" Blade Runner'dan Çok Farklı!

   Televizyon programında bir güzel çuvalladığım (bkz.video 5.10 (yalnız adeta halıya görkemli bırakmışım)) ve adını pek yanlış şekilde telaffuz ettiğim, filmini yıllar içinde defalarca kez izlediğim ancak filme kaynak olan kitabı bir türlü okuyamadığım (derken cümle çarşafa dolanır) PKD romanıdır.

   260 sayfa bir günde bitti (sinüzit ameliyatı geçirip yatağa bağlandıysanız bir günde bitiyor). Haşyetle idrak ettim ki: roman sinema filmiyle çok benzerlik gösterse de (ki senaryo bu romandan yazılmış arakolpa! daha ne olsun?) her iki eser birbirinden epeyce farklı. Rikdekart'ın karısı var (Iran), Rachael geçici bir gönül ilişkisi, Roy ve diğer tüm andy'lerin dünyaya dönmesindeki amaç varlıklarını sorgulamak, yaratıcılarıyla hasbıhal falan değil. Filmdeki en önemli felsefi soru, romanda sadece bir iki sayfada geçiştirilmiş. Oysa ki roman çok daha farklı kanallardan akıyor. Her PKD romanında olduğu gibi kaypak bir gerçeklik var. Gerçekle bir hesaplaşma var. Androidler organikleştikçe bizi insan yapan yegane farkın empati yeteneğimiz olduğu var. Daha böyle var oğlu var!

   Ne diyim, ben geç kalmışım. Siz kalmayın. Okuyup, düşünmekte fayda var. Altını çizdiğim yerlerden küçük bir alıntı altta.

"Bir kişi mutluluk hissettiği sürece diğer herkes bu mutluluktan bir parça tadacaktı. Ama eğer biri acı çekerse, herkes bu acının gölgesinden payını alırdı. Toplumsal bir hayvan olan insan bu deneyden daha gelişmiş bir hayatta kalma içgüdüsü kazanırdı. Bir baykuş veya kobra yok olurdu." Empati yahut digemkarlık olmasa bizi hayvanlardan ayıran bir şey kalmazdı diyor kısaca PKD. Oysa günümüzde bunun yavaştan evrildiğini, insanların kozalarına çekildiğini, sinemaya gidenlerin azalırken, evde Netflix izleyenlerin çoğaldığını, kolektif bilincin zayıfladığını ve bu sürecin artarak devam ettiğini görüyoruz. İlginç günler yaşıyoruz. Kesin!