Ateist olan Saramago, İncil'i okumuş sonra da bunu İsa'nın gözünden romanlaştırmış. Araya kattığı yorumlar, tespitler o kadar sarsıcı ki; bu romanı yazdıktan sonra Portekiz'i (ki pek köktenci katoliklerdir) terk etmek zorunda kalmış. Şahsen 392 sayfa (ki bunun büyük kısmı Laos'un ıssızında sarı nehirde tortor giden bir teknede iki günde okundu) sular seller gibi aktı. Özellikle Tanrı'nın, Şeytan'ın ve İsa'nın sandalda konuştukları bölüm, Şeytan'ın kalenderliği, Tanrı'nın acımasızlığı zihinde şimşekler çaktırdı. Şimdi ülkemde "Muhammet'in Gözünden Kuran" diye bir kitap yazılsa, yazarına ne olurdu diye düşünüyorum da, o da muhtemelen Jose beyin kaderine yakın bir kaderi izlerdi diyorum. Yazarımız ateist ama kitabı mukaddesteki kronolojiye birebir sadık kalmış. O üstü örtülü Mecdelli Meryem mesellerini ayn'iyle vaki kaleme almış. Mucizeler (bitmeyen balıklar, iyileşen hastalar, görmeye başlayan körler, dirilen ölüler (lazarus vakası), şaraba dönüşen sular ve daha neler) bile İsa'nın gözünden makul bir şekilde aktarılmış. Sonunu önceden bildiğimiz halde son sayfasına kadar heyecanla okutuyor kendini. Tek eleştirim pattadanak bitmesi (yalan yok, pattadanak bitiyor). Din konusunda esnekseniz okuyunuz, değilseniz yaklaşmayın yanına.
İlgi çekici bir kitap. Okunur bence.
YanıtlaSilYazardan üç kitap okudum. Üçünü de ayrı zekice buldum. Hatta tüm kitaplarını okumak istiyorum.
YanıtlaSilSon cümleniz çok doğru, kitaplarında bazı bakış açıları zorlayıcı ve rahatsız edici olabiliyor, eğer belirli kalıpların dışında kitap okuyamıuyorsanız yazarı kesinlikle sevmezsiniz.